Eta aitona non dago? DBH1A Talde 2

ETA AITONA NON DAGO?

Imanol Eguidazu- Adrián García- Leire Araujo- Paul López
Iker Azpiroz

Mahira!
Aitorrek bere aitaren oihua entzun du eta suziria bezala altxatu da,

eraikitzen ari den abeletxeko animaliak logelako lurrean ordenik gabe botata utziz.

Jangelara iristean azkarrena izan dela ikusi du: mahaia ipinia dago eta ez da ezer falta,

baina inor ez dago mahaiean eserita, ezta aitona ere. Aitona beti da lehena

, ez eskolatik eta ez lanetik ere ez datorrelako eta, beti bazkalordu edo

afalordurarte irakurtzen eserita dagoen besaulki mahaira lau pausu besterik

ez daudelako. Gaur, alabaina, aitona ez dago ez mahaian ezta besaulkian ere.

-Non dago aitona?

Aitorrek bere bila joatea erabaki du. Lehenengo sukaldera hurbildu

da eta atean bertan bere aitarekin, eskuetan entsalada azpila darama,

topo egin du. Ama, labetik beste azpil bat ateratzen ari da eta

Aitor ikusi duenean segituan geliarazi du.

-Ep, ep, ep! hemen zaudenez, zamau-babesa atera.

Aitorrek, mahaia prestatzen askotan laguntzen duenez, badaki non dagoen

baina protesta egin du:

-Ezz… Orain ez ama, aitonaren bila nabil eta! Lehenengo geltokia bainu

gelako atea da, itxita dagoena. Eskua ireki eta bi aldiz deitu du.

Tematzeko denborarik eman gabe, pasabiderantz doa aitonaren bila.

• Tok, tok! eta ozenki esan du
• Aitona, hemen al zaude?

Ez dago erantzunik. Belarria ateari datxikiola eta, ura edo beste edozer

soinu entzuten ez duenez, zirt edo zart ireki du. Burua atera eta aitona ez dago,

beraz, berriro itxi eta etxean zehar bilaketa jarraitu du.

Hurrengo atea ere, trastelekukoa, itxita dago. Aitorrek berriz ere eskua

ireki eta atean jo du -tok,tok! -berriro galdetu baino lehen.

• Aitona, hemen al zaude?

Ez dago erantzunik, ezta soinurik entzuten ere. Aitorrek ireki egin du

ziurtatzeko eta han, kutxen, maleten eta garbitzeko tresnen artean, ez dago inor.

Kolpe batez ixten du eta bilatzen jarraitzen du. Oraindik hiru gela geratzen zaizkio.

Hiru geletaruntz eramaten duen banatokira iristen da, eta ate  aurrean jarri da.

• Aitona, hemen al…?
• Hemen nago!

Bizkarraren alde bakoitzetik esku  batzuk eutsi diote eta altxatu egin dute.

Aitor bere bila dabilelako hunkituta, aitonak besarkada bat eman dio eta esan dio:

• Hemendik aurrera egunero eskutatuko naiz zu nere bila etor zaitezen.

El sueño del nuevo mundo DBH1A Talde 5 Cast

              EL SUEÑO DEL NUEVO MUNDO

Érase una vez cuatro niños que siempre se reunían para jugar juntos en el parque. Se llamaban Víctor, Gerardo, Marcos y Juan. Su pasatiempo preferido era jugar al escondite.

Una tarde, cuando a Marcos le tocaba parar, Víctor se escondió debajo de una casita de madera de esas que son como un pequeño fuerte del oeste. Debajo de la casita encontró una cosa muy misteriosa.

Pablo Irigoyen, Dani muñoz, gaizka Divassón,
Jokin Oroz y  Maider Urizar

Se trataba de una pequeña bolita, del tamaño de una mandarina, de colores blanco y azul que emitía un luz muy extraña. Víctor enseguida dio el juego por terminado y llamó a sus amigos para enseñarles tan misterioso encuentro.

-Venid, mirad lo que he encontrado.

-¡Oooooh! -Exclamaron los demás sorprendidos.
-¿Que pasara si la tocamos?

-A mi me da miedo -Dijo uno de ellos.

Entonces Víctor propuso que juntaran las manos para tocarla todos a la vez. De repente, cuando lo hicieron, entraron en un mundo completamente diferente al que ellos conocían.

Las ciudades estaban llenas de atracciones emocionantes y divertidas, en las cuales pasaron ratos inolvidables, hasta que se quedaron exhaustos. Además, cuando te quedabas dormido, en ese mundo, sólo podías tener sueños maravillosos porque las pesadillas estaban prohibidas.

Y cuando te levantabas siempre encontrabas una caja con tu nombre donde había un regalo sorpresa. Esto era así porque Santa Claus, también conocido como Papá Noel, y los Reyes Magos trabajaban cada día del año sin hacer nunca vacaciones.

Cuando tenías hambre, sólo tenías que imaginar tu comida favorita, y entonces, aparecía una mesa con un mantel de tu color preferido para una comida de lo más elegante. Y, si alguna vez te aburrías, cosa muy extraña, unos viejecitos sabios te enseñaban a fabricar barcos y aviones que volaban de verdad. El único problema, es que a los niños les seguía gustando jugar al escondite, más que cualquier otra cosa. Y, como en el nuevo todos los deseos se hacían realidad, cuando te escondías te hacías invisible y nadie te podía encontrar. Eso hacía que el juego se hiciera muy aburrido. El que paraba podía pasarse todas la horas del día buscando al otro. De manera que los niños empezaron a echar tanto de menos su mundo de antes, que una noche, todos soñaron que volvían.

Y, como ya sabéis, en ese sitio todos los sueños se hacían realidad, así que por la mañana los niños aparecieron en su parque de siempre de una manera tan mágica como cuando se habían ido.

El sueño del nuevo mundo DBH1B Talde 6 Cast

Rubén Gallego, Endika González, Lander Aja,
Miren Azpiri y Enara Gordillo.

Érase una vez cuatro niños que siempre se reunían para jugar juntos en el parque. Se llamaban Víctor, Gerardo, Marcos y Juan. Su pasatiempo preferido era jugar al escondite.

Una tarde, cuando a Marcos le tocaba parar, Víctor se escondió debajo de una casita de madera de esas que son como un pequeño fuerte del oeste. Debajo de la casita encontró una cosa muy misteriosa. Se trataba de una pequeña bolita, del tamaño de una mandarina, de colores blanco y azul que emitía una luz muy extraña. Víctor enseguida dio el juego por terminado y llamó a sus amigos para enseñarles tan misterioso el cuento.

• Venid, mirad lo que he encontrado.

    -  ¡Oooooh! -Exclamaron los demás sorprendidos.

    - ¿Qué pasará si la tocamos?

A mí me da miedo -Dijo uno de ellos.

Entonces Víctor propuso que juntaran las manos para tocarla todos a la vez. De repente, cuando lo hicieron, entraron en un mundo completamente diferente al que ellos conocían. Las ciudades estaban llenas de atracciones emocionantes y divertidas, en las cuales pasaron ratos inolvidables, hasta que se quedaron exhaustos. Además, cuando te quedabas dormido, en ese mundo, sólo podías tener sueños maravillosos porque las pesadillas estaban prohibidas. Y cuando te levantabas siempre encontrabas una caja con tu nombre donde había un regalo sorpresa. Esto era así porque Santa Claus, también conocido como Papá Noel, y los reyes magos trabajaban cada día del año sin hacer nunca vacaciones. Cuando tenías hambre, sólo tenías que imaginar tu comida favorita y entonces, aparecía una mesa con un mantel de tu color preferido para una comida de lo más elegante. Y, si alguna vez te aburrías, cosa muy extraña unos viejecitos sabios te enseñaban a fabricar barco y aviones que volaban de verdad. El único problema, es que a los niños les seguía gustando jugar al escondite, más que cualquier otra cosa. Y, como en el nuevo mundo todos los deseos se hacían realidad, cuando te escondías te hacías invisible y nadie te podía encontrar. Eso hacía que el juego se hiciera muy aburrido.

El que paraba podía pararse todas las horas del día buscando al otro. De manera empezaron a echar tanto de menos su mundo de antes, todos soñaron que volvían. Y, como ya sabéis, en ese sitio todos los sueños se hacían realidad, así que por la mañana los niños aparecieron en su parque de siempre de una manera tan mágica como cuando se habían ido.

Mundu berriaren ametsa DBH1B Talde 6 Eusk

Rubén Gallego, Endika Gonzalez, Lander Aja,

Miren Azpiri eta Enara Gordillo.

Baziren beti parkean elkarrekin jolasteko gelditzen ziren lau haur. Aitor, Asier, Iñaki eta Oroitz ziren. Ezkutaketatan ibiltzea zuten denbora pasarik gustukoena. Arratsalde batean, Asierri zenbatzea tokatzen zitzaionean, Aitor egurrezko etxetxo baten azpian ezkutatu zen, mendebaldeko gotorlekuak ziren horietan. Etxetxoaren behealdean oso gauza misteriotsua topatu zuen. Mandarina tamainako bolatxoa zen, kolore zuri eta urdinekoa, eta oso argi arraroa igortzen zuen. Aitorrek berehala eman zuen jokoa amaitutzat eta lagunei deitu zien aurkikuntza bitxi hura erakusteko.
Etorri, begira zer topatu dudan.
Oooooh! - Oihukatu zuen besteak harrituta.
  Zer gertatuko da ukitzen baldin badugu?
Niri beldurra ematen dit - esan zuen horietako batek.
  Orduan, guztien eskuak elkartzea proposatu zuen Aitorrek, guztiek batera ukitu ahal izateko. Hori egin zutenean bat-batean, haiek ezagutzen zuten mundutik oso desberdina zen beste mundu batean sartu ziren. Hiriak atrakzio zirraragarriz eta dibertigarriz beteak zeuden; une ezin hobeak pasatu zituzten arrituta geratu ziren arte. Gainera, mundu horretan lo geratzen zinenean, amets zoragarriak baino ezin zintuen eduki amets gaiztoak debekatuta baitzeuden. Eta jaikitzean, zure izeneko kaxa bat topa zenezakeen beti; opari sorpresa egon hori zen han. Hori horrela izateko Olentzerok egunero lan egiten zuen, oporrik ere egin gabe. Gosea izanez gero, zure gustuko janarian pentsatu baino ez zenuen egin behar eta orduan, mahaia agertzen zen gehien gustatzen zitzaizun koloreko mantelarekin, guztiz dotorea, janaria jateko. Eta egunen batean aspertuz gero, nahiz eta oso arraroa izan, adineko pertsona jakintsu batzuek betetan hegan egiten zuten ontziak eta hegazkinak fabrikatzen irakasten zizuten. Arazo bakarra zegoen haurrei ezkutaketatan jolastea gustatzen zitzaiela. Eta mundu berrian desio guztiak errealitate bihurtzen zirenez, ezkutatzerakoan ikusezin bihurtzen zinen eta inork ere ezin zintuen topatu. Ondorioz, kokoa oso aspergarria zen eta zenbatzen geratzen zena betirako gera zitekeen.
  Ondorioz, haurrek lehengo munduan falta nabari zuten eta gau batean, itzuli egiten zirela egiten zuten amets. Dakizuen moduan, leku horretan amets guztiak errealitate bihurtzen ziren; beraz, goizean, haurrak betiko parkean agertu ziren berezko mundutik ihes egin zuten modu berberean.

Fantasiazko kroketak DBH1B Talde 1

Paula Rodríguez, Gorka Ormaechea, Matias Neyra,
Unai Eizaguirre eta Aitor Beorlegui.

  Ezinezkoa zen geldi egotea. Arkaitz ez zen inon geldi egoten eta egun horretan, amona oso lanpetuta zebilen, bazkaria egin beharra zuelako eta ez zuelako denborarik berarekin jolasteko.
-Eseri hemen eta marraztu, tira.
  Arkaitzek paperari eta koloretako arkatzei begiratzen zien, baina hamar minutu baino lehenago hasten zen aulkitik salto egiten eta logelatik gauzak biltzen.
  Kaxa zabaltzen zuen, alfombra igotzen zuen balkoiko atea zabaldu.
- Ez, ez, ez !
  Une horretan, Arkaitzek buru gainera erortzear zeuden kaxa batetik ateratzen ziren lokarriei tira egin zien.
-Arkaitz, badakizu? Bakarrik jolasten ez dakizunez, orain lagundu egin beharko didazu; goazen! sukaldera etorriko zara bazkaria egitera?
  Arkaitzek onartu egin zuen, ez baitzekien zer esan nahi zuen bazkaria egiten lagundu behar horrek. Amonak eskutik heldu zion eta elkarrekin joan ziren sukaldera. Behin bertan, amonak besoetan hartu zuen eta egiten ari zena erakutsi zion.
-Ikusten al duzu plater hau?
  Arkaitzek platera ikusten zuen baina ez zekien zer zegoen bertan: pasta zuri modukoa zen, plater guztia estaltzen zuen zerbait zati txikietan eginda, zopa lodia izango balitz bezala.
-Hemendik kroketak aterako dira -esan zuen amonak. Eta zuk egingo dituzu!
  Guztia bistan eta kontrolatuta eduki zezan Arkaitz sukaldeko marmolaren gainean eseri ostean, amonak pasta zuri horretako zati bat hartu zuen eta eskuekin forma emanez, kroketa bihurtu zuen.
-Ikusi duzu, ez? Orain zuk, tira! Zuk egin eta azpil honetan ipiniko dituzu.
  Arkaitzi, eskulanak asko gustatzen zitzaizkion: plastilina, buztina... Eta horrek eskulanen eskola gogoratzen zion! Mahukak ondo bilduta, pasta zatitxoak hartzen hasi zen… Oso entretenitua eta kontzentratuta zegoen eta amona ia-ia ahaztu egin zen bertan laguntzen ari zela; izan ere, bien bitartean, amona entsalada prestatzen ari zen eta bera ere kontzentratuta zegoen.
  Handik pizka batera, kroketa pasta zuen platera hutsik zegoen.-Bukatuta da, amona! Kroketa guztiak eginda daude!
Amonak buelta eman zuen eta hutsik zegoen plateraren eskuinetan, azpila zegoen.
-Baina, zer da hau?
Azpila izarrez, triangeluz, arrainez eta txoriz betea zegoen; kroketazko kotxe bat ere bazegoen.

GRINDA, IGEL IGERILARIA DBH1B Talde 2

Unai Iraolagoitia, Laura Fernández,
 Ekain Viciano, Markel Guisasola eta Ander Nieto.

GRINDA, IGEL IGERILARIA




Iratzeen basoetako laku batean, igel familia bat zoriontsu zebilen igerian udaberriaren etorrera ospatzen.

Bat-batean, ama igelak oihu bat entzun zuen:

-Croaaaaiiicc!

Grinda zen, bere umeen artaen txikiena, min hartu zuela. Denak hurbildu ziren, ama igela, aita igela eta anai-arreba guztiak.

-Grinda, zer gertatu da?

Familiakoen artean txikienak atzeko hanketako batean min hartu zuen eta ezin zuen salto egin.

Edo, hobe esanda, kili-kolo egiten zuen salto: inpultsua hanka bakarrarekin egin ahal zuenez, salto egiten zuenean, alde batera joaten zen.

-Zergatik ez zara hanka uretan mugitzen saiatzen? -iradoki zuen bere ahizpa nagusiak.

-Ideia ona! -berretu zuen aitak. Uretan flotatuko duzunez, pixkanaka-pixkanaka mugitu ahalko duzu hainbeste indar egin gabe eta ziur azkenerako errekuperatuko zarela.

Arazoa uretaraino iristea zen, noski, aurrerantz ezin baitzuen salto egin.

-Ba uraren ondoan jar zaitez, eta salto bat egin, horrela ziztu bizian alde batera irteten zarenean, zuzen lakura eroriko zara.

-Ideia ona! -esan zuen amak. Ahul duzun hankaren aldera jauzi egingo duzunez, ondo duzun hanka lurraren bazter aldera jarri ezazu eta uretara jauziko zaituen salto bat eman.

Grinda, hainbeste ideia eta kalkuluekin pixka bat nahastuta zegoen, baina bere familia zenez, eta bere onerako esaten ziela zekienez kasu egin zien.

Denen artean emandako azalpenak jarraitu zituen, eta…

Uretara salto egin zuen!

Uretara ailegatu zen lehenengo saiakeran!

Behin lakuan, beti egiten zuen bezala igeri egiten saiatu zen, atzeko bi hankekin inpultsu hartuz. Baina min asko egiten zion eta ezin zuen hanka mugitu.

Horregatik, mugimendua egiten zuen bakoitzean, alde batera irteten zen ziztu bizian.

-Horrela ezin dugu denok elkarrekin aurrera egin! -oihu egin zuen aitak kezkatuta.

Minutu bat pasa ondoren inori ez zitzaion ezer bururatzen.

Grindak, adoregabetuta eta zertxobait haserretuta, aurreko hanketako bat altxa zuen eta uretan indartsu sartu zuen.

-Ei! Aurrera egin dut! -oihu egin zuen kontentu.

Oraindik sinistu ere egin gabe, Grindak aurreko beste hanka altxa egin zuen eta keinu bera errepikatu zuen.

Eta bai! Berriz ere pixka bat aurreratu zuen.

Bere guraso eta anai-arreben txundiduraren aurrean, Grinda bere aurreko hankak altxatzen hasi zen, bata bestearen atzetik, eta uretan sartzen zituen heinean, aurrera egiten zuen aurreko hankekin ere igeri egin ahal zuela atzeman zuen!

Hunkituta, bere familiaren inguruan minutu batzuk praktikatzen ibili zen.

Bat-batean gelditu egin zen eta, urrutian flotatzen zuen hosto handi bati begiratuz, esan zuen:

-Hosto hartaraino lasterketa bat egingo ahal dugu? Ziurrenik nik irabaziko dudanez, bigarren iristen denari igeri egiteko ikasi dudan teknika berria erakutsiko diot.



Eta horrela igelek “crol” igeri egiten ikasi zuten.

Euriaren Printzesa DBH1B Talde 3 Eusk

Cesar Caire, Maddi Urrutia, Eider Alberdi,
 Nerea Ayala eta Naia Ortiz de Villalba

-Halako gogoa geneukan asteburua iristeko, ibilaldia egiteko, eta, orain, larunbata iritsi eta, euria goitik-behera!
- zer kalaka! Eta, orain, zer egingo dugu?
Eiderren etxean gaur guztira bederatzi ume ziren, bera eta hiru anai-arrebez gain, bi bizilagun eta gurasoen bi bikote lagunen seme-alabak ere joan baitziren. Bikote batek alaba bat zuen, eta besteak neska eta mutilak. Perretxiko bila joateko elkartu ziren, baina eguraldi txarra plana zapuztu egin zien.
Hasieran nahigabetu egin ziren, eta etsita zeuden, baina Eiderren gurasoen lagunetako batek zera esan zuen:
-Badakit zer egingo dugun! Asko garenez, antzerki lan bat egin dezakegu!
-Antzerki lan bat? -galdetu zuen taldeak arrituta.
-Gu ez gara antzerkilariak! -esan zuen Amaia izeneko bizilagunetako bat eingo zer esan! -kexatu zen beste bat.
-Ikus dezagun! -eten zuen ideia ezan zuen gurasoen laguna. Zuek antzerkiko izarrak izan nahi duzue, bai ala ez?
-Baii! -oihu egin zuten irrikas ia denek.
-Orduan eginda! Goazen ea nor den ikustera
-Nik obrako printzesa izan nahi dut -aurreratu zen Amaia.
-Ez! Ni naiz printzesa -esan zuen ahizpak. - Eta zergatik ez ni? Neuk ere printzesa izan nahi dut -Kexatu zen Eider.
Eta horrela, banaka-banaka, han ziren bost neskatxek ipuineko printzesa izan nahi zutela esan zuten.
-A bai? Guztiek printzesa izan nahi al duzue? Orduan, ondo da, denak izango zarete! Bost printzesa dituen istorio bat egingo dugu!
Neskatxek elkarri begiratu zioten, orain ez zutela ezer ulertzen. Nola liteke bost printzesa dituen ipuina?
Azalpenak eskatzen hasi baino lehen, zuzendariak zera esan zuen:
-Istorioa bost printzesa dauden herri batean jasoko da, eta zuek izango zarete printzesak. Baina denek ezingo duzue egunero printzesa gisa azaldu, eta txandaka egingo duzue, egiten duen eguraldien arabera.
-Bat eguzkia egiten duen egunetan izango printzesa; beste bat lainotuta dagoen egunetan; beste bat lanbroa dagoenean; beste bat elurra ari duenean, eta beste bat gaurkoa bezalako egun euritsuetan. Zer iruditzen zaizue?
Neskatxak elkarri begiratu zioten, ¡sudurra zimurtu eta, ia aldi berean esan zuten:
-Nik euriaren printzesa izan nahi dut! -kexatu zen Eider.
Umeek izugarrizko algarak egin zituzten
-Horrela ez dugu inoiz amaituko! -esan zuen Eiderren anaia zaharrenak.
-Orduan; euriaren printzesa izan nahi duenak lortu egin beharko du! -erabaki zuen konpainiako zuzendariak. Zuetako bakoitzak euriaren printzesa dela egiaztatu beharko duen txapelketa bat egingo dugu.
Lau mutilak eta ni izango gara epaimahaia, eta merezi duenari emango diogu botoa. Bost minutu dituzue nola egingo duzuen prestatzeko!
Bost neskatxak zer esan eta zer egin jakin gabe geratu ziren eta, tarte baten ondoren, kexaka hasi ziren, dena zaila iruditzen zitzaielako, eta ez zekitelako nola frogatu euriaren printzesa zirela…
Denak kexatu ziren, Eider izan ezik, kexatu ordez, euritara joan baitzen zer egin lezakeen galdetzera.
Etxeko atariari jaitsi zen, eta minutu batzuk egon zen euriari begira. Bat batean korrika sartu zen, eta irrikaz esan zuen: Badakit nolakoa den euriaren printzesa! Has naiteke ni?
Beste neskek kexatzen jarraitzen zutenez, Eiderrek mandira bat hartu eta zuzendariak logelan topatu zituen egurrezko kutxa handi batzuekin egin zuen antzeztoki antzeko batera igo zen.
Eider beaunikoz jarri zen, hanken gainean eseri, harri bat izango balitz bezala aurrerantz etzan eta maindirearekin estali egin zen. Ordoan, behetik, euriaren soinua egiten hasi zen...
Hasieran gutxi erortzen zen: Eider esku bateko hatzarekin beste eskua jotzen hasi zen. Ondoren pixka bat gogorrago: Eiderrek jada bi eskuekin egiten zuen kolpe, euri gehiago egiten zuela zirudien.
Orain pixka bat gehiago: jada hiru hatzekin… Eta horrela jarraitu zuen bost hatzekin jo zuen arte, eta momentu horretan ari zuen zaparrada zirudien!
Orduan, altxatu egin zen eta maindirea buruan lotu zuen, estalki luze bat izango balitz bezala. Denak liluratuta geratu zirenean ikusi zuenean, antzezlari famatu gisa agurtu zuen.
Eta horrela lortu zuen denek berak asmatutako euriaren printzesa berriari txalo egitea!

GRINDA, LA RANITA NADADORA DBH1B Talde 2

Unai Iraolagoitia, Laura Fernández,
Ekain Viciano, Ander Nieto y Markel Guisasola.

GRINDA, LA RANITA NADADORA

En un lago del bosque de los helechos, una familia de ranas nadaba feliz para celebrar la llegada de la primavera.

De repente, mamá rana oyó un grito:

-¡Croaaaaiiicc!

Era Grinda, la pequeña de sus criaturas, que se había hecho daño. Tanto ella como el padre rana y todos los hermanos y hermanas se acercaron.

-¿Grinda, qué ha pasado?

La pequeña de la familia se había hecho daño en una de las patas de atrás y no podía saltar.

O, mejor dicho, podía pero a medias: como sólo podía darse impulso con una pata, cuando daba un salto salía disparada para un lado.

-¿Por qué no pruebas moverla en el agua? -sugirió su hermana mayor.-¡Buena idea! -añadió el padre. Como en el agua flotarás, la podrás ir moviendo poco a poco sin hacer tanta fuerza y seguro que al final te recuperarás.

El problema era llegar hasta el agua, claro, porque no podía saltar hacia delante.

-Pues colócate junto al agua, y da un salto de manera que cuando salgas disparada para el costado vayas a parar directamente al lago. -propuso el hermano mediano.

-¡Buena idea! dijo la madre.

Cómo saldrás volando hacia el lado de la patita mala, colócate con la buena en la orilla de la tierra y da un salto que te haga caer en el agua.

Grinda estaba un poco confusa con tantas ideas y tantos cálculos, pero como

era su familia y estaba segura que se lo decían por su bien, les hizo caso.

Siguió las indicaciones que entre todos le daban, y… ¡Saltó hacia el agua! ¡Fue a parar al agua a la primera!

Una vez en el lago intentó nadar como lo hacía siempre, dándose impulso con las dos patitas de atrás. Pero a Grinda le hacía mucho daño y no la podía mover.

Por eso cada vez que hacía el movimiento, salía impulsada hacia un lado.

-¡Así no hay manera de que avancemos juntos!- exclamó el padre, preocupado.

Pasó un minuto y a nadie se le ocurría nada.

Grinda DESANIMADA y un poco enfadada, levantó una de las patas delanteras y la hundió en el agua con fuerza.

-¡Ey! ¡He avanzado! -gritó contenta.

Sin acabárselo de creer, Grinda levantó la otra patita de delante y repitió el gesto.

¡Y sí! Volvió a avanzar un poco.

Ante la sorpresa de sus padres y de sus hermanos y hermanas, Grinda fue levantando una de sus patitas delanteras y después la otra, y a medida que la hundía en el agua, iba avanzando ¡Había descubierto que con las patitas delanteras también podía nadar!

Emocionada, practicó durante unos minutos alrededor de su familia.

De repente se paró y, mirando una enorme hoja que flotaba a lo lejos, les dijo:

-¿Hacemos una carrera hasta esa hoja? Como seguro ganaré yo, al que llegue segundo le enseñaré la nueva técnica que he aprendido para nadar.



Y así fue como las ranas aprendieron a nadar crol.

Croquetas de fantasía DBH1B Talde 1

Paula Rodríguez, Gorka Ormaechea, Matias Neyra,
Unai Eizaguirre y Aitor Beorlegui.

  No había forma de que se estuviera quieto.

Julio era muy movido, y hoy la abuela estaba muy atareada porque tenía que hacer la comida y no tenía tiempo para jugar con él.

-Siéntate un rato aquí y dibuja, vamos.

 Julio miraba el papel y los lápices de colores, pero no tardaba ni diez minutos en saltar de la silla y empezar a coger las cosas por la habitación. Abría un cajón, levantaba la alfombra, abría la puerta del balcón.

-¡No, no, no!

 Justo en ese instante, Julio estiraba los cordones que salían de una caja que estaba a punto de caerle encima.

-¿Sabes qué, Julio? Como no sabes jugar solo ahora me vas ayudar, ¡Vamos! ¡Vendrás a la cocina a hacer la comida!

 Julio lo aceptó, porque de hecho no sabía muy bien que quería decir esto de ayudar a hacer la comida. La abuela lo cogió de la mano y juntos se fueron a la cocina. Una vez allí, la abuela lo tomó en brazos y le enseñó lo que estaba haciendo.

-¿Ves este plato?

 Julio veía ese plato, pero no sabía lo que había dentro: era una especie de pasta blanca con trocitos de alguna cosa que cubría todo el plato, como si fuese una sopa muy espesa.

-Pues de aquí saldrán croquetas -dijo la abuela. ¡Y las harás tú!

 Después de sentar a Julio sobre el mármol de la cocina para que tuviera todo a la vista y controlado, la abuela cogió un trozo de esa pasta blanca, y dándole forma con las manos, lo convirtió en una croqueta.

-¿Lo has visto, no? ¡Pues ahora tú, venga! Las haces y las vas poniendo en esta bandeja.

 A Julio le encantaban los trabajos manuales: la plastilina, la arcilla… ¡Y eso le recordaba a la clase de plástica! Bien arremangado, empezó a coger trocitos de pasta y fue haciéndolas…

 Estaba tan entretenido y concentrado, que la abuela prácticamente se olvidó que estaba allí ayudándole, porque mientras tanto ella preparaba la ensalada y también estaba concentrada.

 Después de un rato, el plato de pasta de croquetas estaba vacío.

-¡Ya está, abuela! ¡Ya están todas las croquetas!

La abuela se giró y a la derecha del plato vacío, había una bandeja.

-Pero, ¿qué es esto?

 La bandeja estaba llena de estrellas, triángulos, peces y pájaros, y hasta había un coche croqueta.

Armiarmak horman DBH1B Talde 5

Ariane Cabero, Endika Sánchez, Leire Valle
Irati Conde, Lamia Aghbalou.

Mirenentzat, etxearen atzeko horma ez zen soilik beste horma bat edo besteen moduko horma. Arratsaldero, etxeko lanak amaitu ostean, amak afaldu aurretik denboraldi luze samarrerako ateratzen uzten zion.

Horma eraikinetako barneko patio batean zegoen; ez zen autorik igarotzen handik eta ausoko aurrek ere han jolasten zuten.

Baina, bitxi den arren, Mirenek ez zuen sokasaltoan, pilota edo aurrek orduak ematen zituzten beste edozein jokotan jolasten. Denbora luzea igarotzen zuen lurrean eserita. Bere lagunik onenek, bere gauzetan pentsatzen zuela pentsatzen ondo pasatzen zuela pentsatzen zutenez, ez zutela trabarik egin nahi izaten.

Ia beti ordu berean, horma apaintzen zuen loreontziaren atzetik, ondo-ondo ordenatutako armiarmen ilera agertu ohi zen. Hanka luzeak eta argalak izan ohi dituzten armiarma horietako bost izan ohi ziren. Benetako armiarmak baino, marrazkia dirudite.

Mirenek haiekin hitz egiten zuen eta esandakoa haiek ulertzen ziotela iruditzen zitzaion. Hori zela eta, egun batean, armiarmentzat bereziki asmatu zuen dantza erakustea erabaki zuen. Hala ere, denbora luzea horretan eman ostean, dantza ezin hobeto irtetea da harrigarriena. Hunkituta, Mirenek osabari, telebistarako erreportajeak egiten zituenari, deitu zion. Horren polita eta bitxia zen hura grabatzera etor zitekeen galdetu zion.

Handik egun gutxira, denetik zuen telebistako taldea agertu zen kale estu hartan; osaba zegoen taldearen zuzendari lanetan armiarmen dantza

grabatzeko dena prest izateko aginduak ematen. Baina armiarmak agertu zain denak zeudela, minutuak etorri eta minutuak joan, armiarmek ez ateratzea erabaki zuten. Bertan zeudenetariko batzuk, ahopean, armiarmek ez zekitela dantzan, neskatilak dena asmatu zutela… eta horrelako gauzak esaten hasi ziren.

Zorionez, osaba, oso bizkorra zenez, gertatzen zenaz onartu eta argi teknikariei fokuen potentzia jaisteko eskatu zien.

Armiarmek beldurtuta egon behar zuten horrenbeste argirekin eta horregatik ez zuten irten nahi.

Azkenean, argia horren bizia ez zenean eta xumeago bihurtu zenean, antzokietako argiaren modukoa, armiarmak agertokira irteten hasi ziren.

Ikuskizunaren eta ondo merezitako txalo zaparradaren ostean, Mirenek, hunkituta, denei azaldu zien egun hartan sekula baino hobeto egin zutela dantza.

Arañas en la pared DBH1B Talde 5

Ariane Cabero, Endika Sánchez, Leire Valle,
 Irati Conde, Lamia Aghbalou

Para Luisa, la pared de detrás de su casa no era una pared más, ni era una pared como las demás.

Cada tarde, una vez había acabado los deberes, su madre le dejaba salir un buen rato antes de cenar. La pared daba a un patio interior del edificio; no pasaban coches y siempre jugaban los niños del vecindario. Pero, curiosamente, Luisa no se dedicaba a jugar ni a la comba, ni a la pelota, ni a los otros juegos con los que los niños llenaban las horas.

Pasaba largos ratos sentada en el suelo. Sus mejores amigas, como se imaginaban que estaba entretenida pensando en sus cosas, no la querían interrumpir.

Casi siempre a la misma hora, de detrás del tiesto de flores que decoraba la pared, aparecía una hilera de arañas perfectamente ordenadas.

Eran cinco arañas de esas que tienen las patas tan largas y delgadas, que más que arañas de verdad, parecen un dibujo.

Luisa hablaba con ellas y tenía la sensación de que ellas le entendían. De tal modo que un buen día decidió enseñar a las arañas una danza que había inventado expresamente para ellas.

Lo más sorprendente de todo es, que después de un tiempo, el baile les salía a la perfección.

Emocionada, Luisa llamó a su tío, que hacía reportajes para la televisión. Le pidió si era posible que viniera a grabar una cosa tan bonita y original.

Después de pocos días apareció por la callejuela un equipo de televisión al completo, y dirigiéndolos estaba su tío que daba instrucciones para que todo estuviera a punto para grabar la danza de las arañas.

Pero cuando todo el mundo estaba esperando su aparición e iban pasando los minutos, las arañas no se decidieron a salir.

Alguno de los presentes comenzó a susurrar cosas como que las arañas no sabían bailar, que la niña se lo había inventado todo…

Afortunadamente el tío, que era muy listo, se dio cuenta de lo que estaba pasando y pidió a los técnicos de luz que bajaran la intensidad de los focos.

Las arañas debían de estar asustadas con tanta luminosidad y por eso no querían salir.

Finalmente, cuando la luz se hizo menos intensa y más delicada, como la de un teatro, la arañas comenzaron a salir a escena.

Después del espectáculo y de los merecidos aplausos, Luisa explicó a todo el mundo, emocionada, que aquel día habían bailado mejor que ninguno.

Asteazken arratsaldea DBH1B Talde 4

Naia Rodriguez, Ayala Marquez, Maialen Ajuriaguerra,
Amets Seijo, Imanol Llamas, David Patño

ASTEAZKEN ARRATSALDEA 

Asteazken arratsaldea da, ze ondo! Saioari asteazken arratsaldeak gustatzen zaizkio besteetatik desberdinak direlako.
Asteazken arratsaldean gurasoak ez dira etxean egoten eta horregatik, hasieran, Idoia izeneko umezainarekin uzten zuten eta elkarrekin ikusten zituzten marrazki bizidunak eta elkarrekin askaltzen zuten. Ez zuten gaizki pasatzen. Idoia alaia da eta etxeko lanekin ere lagundu izan dio noizbait.
       Idoia medikuntza ikasten hasi zenean, gurasoek beste umezain bat kontratatzea erabaki zuten. Baina oso azkar egin zuten guztia eta ez zuten inor topatzen; astelehena zen gainera.
        Orduan, aitonari Saioa zain zezan eskatzea pentsatu zuten bostetatik afalordura arte. Egun batekin nahikoa izan zen.
        Ordutik aurrera, Saioak eta aitonak ez zuten ezer jakin nahi izan umezainez.
Elkarrekin pasatzen zituzten asteazken arratsalde guztiak, oso ondo pasatzen baitzuten elkarrekin eta ezin zuten imaginatu ere egin elkarrekin egon gabeko asteazkenik.
        Aitona oso urduria zen eta uneoro zer edo zertan aritu behar izaten zuen. Izugarrizko ilusioarekin egiten zituen eta laguntzeko gogoa ematen zuen. Hasiera batean aspergarriak izango zirela ematen zuten gauzak ere asteazken arratsaldeko abentura txiki gisa gogoratzen zituzten.
        -Saioa, ikusten duzu iturria ixten duzunean ur tanta txikia erortzen dela noizean behin?
         -Bai, aitona.
Erortzen diren ur tanta horiek alferrik ez galtzen saiatuko bagina, urtearen amaieran bidoi handi bat beteta izango genuke.
          Orduan, aitonak etxeko lekurik gustukoena bisitatu zuen, semeak erabiltzeko denborarik izaten ez zuen erreminta kaxa ikaragarria gordetzen zuen lekua, alegia.
           Denbora pixka bat igaro ostean, aitonak eta ilobak iturria desmuntatu eta goma aldatzen zioten ur hori gal ez zedin. Noski, tarte eder batean zipriztintzen jolasteko ere aprobetxatzen zuten. Aitonak semearen alkandora jarri behar izan zuen, blai eginda baitzegoen eta Saioak jantzi berri bat estreinatzeko aprobetxatu zuen.
           Egun batean, Saioa harri eta lur uzteko moduko zerbait gertatu zen. Aitona eta iloba elkarrekin zihoazen kalean eta aitonak antzinako lagun batekin egin zion topo; hizketan hasi ziren. Saioak ez zuen oso ondo ulertzen zertaz ari ziren baina aitona goibel samar geratu zela iruditu zitzaion. Ez zen goibel aurpegia… Saioak ulertzen ez zuen aurpegia zuen aitonak, aurpegi hori ez baitzuen inoiz ikusi.
           Elkarrizketa ondorengoa izan zen gutxi gorabehera:
          -Ni nahiko ondo nabil, hori bai, lehen genuen sasoia izango bagenu, ondo, baietz?
          -Bai, osasuna hain da garrantzitsua… zer egingo genuke osasun ona izateagatik?
           Hurrengo egunean, denak Saioaren bila aritu ziren eskolan baina inork ezin izan zuen topatu. Saioa desagertu egin zen. Azkenik, agertu zen eta hantxe zegoen ama oso urduri, gainerako irakasleekin batera. Inork ere ez zekien nola irten zen, ezta non egon zen ere. Non egon zen galdetu ziotenean, berak ondorengoa erantzun zuen:
           -Aitonarentzat osasun bila joan naiz baina denbora luzea behar izan dut, ez baitakit oso ondo zer den.